Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/155

 — Ale znał pan naszą zmowę!
 — Nie brałem w niej udziału.
 — Poszedł pan za nim nawet, jak mi się zdaje.
 — Pewnie. Uważam go za człowieka zewszechmiar godnego szacunku. Zostaliśmy przyjaciółmi.
 — Ach! — zawołał wściekle pułkownik. — To dziwne. Czy wie pan, że źle usposobisz względem siebie kolegów? A może myśli pan, że nie będzie się na to zważać, iż bierze pan pod swoją opiekę parszywą owcę?
 — Wspomniałem, że podporucznik Unger zyskał sobie mój szacunek i przyjaźń, proszę przeto, aby pan zechciał wstrzymać się w mojej obecności od tego rodzaju porównań. Zresztą, na jego prośbę pozwoliłem sobie pana pułkownika odwiedzić.
 — Ach, chyba nie jako sekundant?
 — Owszem.
 — Do pioruna, a więc naprawdę ośmielił się mnie wyzwać?
 — Z jego polecenia mam prosić pana o zadośćuczynienie.
 — To wielce nierozsądny czyn ze strony pana. Czy wie pan, że jestem pana przełożonym?
 Pytanie to było wypowiedziane w tonie groźby. Platen odpowiedział z godnością:
 — W stosunkach służbowych jestem podwładnym pana, ale w sprawach honoru, przypuszczam, dorównuję każdemu. Mój przyjaciel żąda satysfakcji i prosił, abym ułożył z panem pułkownikiem warunki.
 Pułkownik podniecony chodził po pokoju. Dał się wciągnąć w wielce nieprzyjemną sytuację, z której ist-

149