Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/157

 — Aha! Poco?
 — Sądzę, że powinieneś znać go, aby Ungerowi oznajmić coś dosyć śpiesznego.
 — Zgadłeś. Ale nie muszę chyba znać adresu, gdyż przypuszczam, że masz od niego pełnomocnictwo.
 — Masz słuszność. Jest do twej dyspozycji.
 — Doskonale. Golzen jest moim zastępcą. Jaką broń wybrał twój tak zwany przyjaciel?
 — Pozostawia tobie wybór.
 Oko Ravenowa błysnąło gniewnie.
 — Aha, — rzekł — a więc tak pewny siebie? Czy powiedziałeś, że jestem najlepszym szermierzem regimentu?
 — Nie. Obraziłbym go. Zresztą nie lęka się ciebie; dowiódł tego, jeśli się nie mylę.
 — Ba, oszołomił mnie! A więc ja wybieram?
 — Oczywiście.
 — No dobrze. W takim razie przeliczył się grubo. Przez dłuższy czas ćwiczyłem się z pewnym Czerkiesem, mistrzem we wschodniej szermierce. Wybieram krzywe szable tureckie, grube i ciężkie, przechodzące wprost w rękojeść. To najlepsza broń do odsiekania głowy.
 — Czy cię djabeł opętał! — krzyknął przerażony Platen. — Nie używa się tutaj takiej broni.
 — Dał mi prawo wyboru; tak więc zostaje.
 — Niema tu handżarów, czy jataganów, czy jak te szable się zowią!
 — Mam parę.

151