Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/21

w tym celu wyminąć pokój Emilji. Dziewczyna usłyszała kroki i wyszła przed próg.
 — Ach! Już na nogach, moja piękna sennorita? — zapytał. — Czy nie spała pani dobrze?
 — Spałam dobrze, ale rano wstałam, aby odbyć poranną przechadzkę.
 — Dobrze pani czyni. Zastanów się sennorita przytem nad odpowiedzią, której oczekuję z niecierpliwością.
 — Będzie oszałamiająca, sennor, — rzekła przyjaźnie.
 — Czy będzie przychylna, sennorita?
 — Poczekaj pan! Nie można zawczasu zbyt wiele powiedzieć.
 Mówiąc to, uścisnęła lekko jego dłoń.
 — O, sennorita, znam już odpowiedź!
 Rzekłszy to, odszedł. Ledwo znikł za zakrętem korytarza, skręciła do jego pokoju. Klucz tkwił w drzwiach. Emilja weszła i zawiesiła wykradzione klucze na miejscu. Następnie wróciła do siebie.
 Po kilku chwilach, niepostrzeżenie, z dużą paczką w ręku, wymknęła się do miasta, do handlarza koni.
 — Pożycza pan koni? — zapytała.
 — Tak, sennorita. Chce pani jechać na spacer?
 — Nie. Muszę odbyć śpieszną podróż, a pragnę, aby cel jej został w ukryciu. Czy potrafi pan milczeć?
 — Jestem przyzwyczajony do brania zapłaty i do milczenia.

15