Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/33

niem. Zamierzam go trochę pomęczyć, a następnie wydać Francuzom.
 — Wygodniej panu będzie wydać go nam.
 — Co z tego będę miał?
 — Zdaje się, że myśli pan o zapłacie. Posłuchaj, sennor, — ta zapłata łatwo może wyjść panu bokiem. Pytam się krótko i węzłowato: czy wyda nam pan ojca i córkę, czy nie. Daję sennorowi minutę do namysłu.
 Hilario przybrał wyraz najwyższego strachu i odpowiedział:
 — Mój Boże, jestem gotów! Pozwól mi tylko sennor zawołać mego bratanka. To on jest strażnikiem więźniów. On ma klucze.
 — Gdzież on?
 — Tu obok. Wystarczy zapukać.
 — Zapukaj, sennor!
 Starzec zastukał, i po chwili zjawił się Manfredo. Zaciekawionemi i przerażonemi oczami zmierzył przybyszów. Trzymał w ręku zapaloną latarkę.
 — Sennores przybyli, aby zabrać naszych więźniów, — rzekł Hilario.
 — Któż to?
 — To cię nie obchodzi! Czy droga wolna?
 — Sądzę, że nikt nas teraz nie spotka.
 — Dobrze.
 Hilario sięgnął po latarkę.
 — Poco dwa swiatła? — zapytał Sternau.
 — Jedno na jedenaście osób nie wystarczy w tych podziemiach. A może mam Cortejów przyprowadzić?

27