Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/34

 — Nie, pójdziemy z panem. Nie usiłuj zwiać! Jeden z was pójdzie przodem, a drugi za nami. Pierwszy będzie zakładnikiem. Jeśli się coś złego zdarzy, natychmiast roztrzaskamy mu kulą głowę.
 Wyruszono w szyku, wskazanym przez Sternaua i zgodnym, niestety, z planami Hilaria. Doktór szedł na przodzie. Minął korytarz; po głębokich schodach zeszedł znowu do korytarza, a następnie do piwnicy. Wreszcie stanął przed mocnemi, obitemi blachą drzwiami i odsunął dwie zasuwy.
 — Czy masz klucz? — zapytał bratanka.
 — Tak — odparł Manfredo.
 — Czy Cortejowie są za temi drzwiami? — zapytał Sternau.
 — Nie, za następnemi, sennor.
 Manfredo otworzył i odsunął się, aby przepuścić pozostałych. Hilario poszedł naprzód, a za nim przybysze. Nie zauważyli, że przeciwległe żelazne drzwi są niedomknięte. Zanim zdążyli powziąć podejrzenie, zanim spostrzegli niebezpieczeństwo, już doktór Hilario błyskawicznym susem skoczył naprzód i zatrzasnął za sobą drzwi. W tej samej chwili usłyszeli za plecami drugi odgłos. To Manfredo zamknął pierwsze drzwi. Przed nimi i za nimi wyjście odgradzały zamki i zasuwy; znaleźli się w ciemnościach potrzasku.
 — Do piorunów! Jesteśmy uwięzieni! — zawołał Unger.
 — Uff! — krzyknął Apacz.
 — W potrzasku! — wyrwało się Sternauowi.
 Pozostali oniemieli ze zgrozy. Miksteka, nic nie mówiąc, strzelił do drzwi.

28