Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/35

 — Co czyni mój brat? Czemu strzela? — zapytał Sternau.
 — Roztrzaskać zamek! — odparł Bawole Czoło.
 — To się na nic nie zda. Zasuwy są niewzruszone.
 — Ognia! Oświetlić!
 Sternau wyjął z kieszeni zapałki. Przy ich świetle ujrzeli mgliste pasmo, wydobywające się z zamku. Jednocześnie poczuli silny, duszący zapach.
 — Chcąc nas otruć, albo zadusić! — zawołał Sternau. — Wpuszczają jakiś zabójczy gaz!
 — Wysadźmy drzwi! — poradził Piorunowy Grot.
 Z całej siły naparli na żelazne drzwi. Ale napróżno.
 Pode drzwiami stał doktór Hilario i nasłuchiwał. W lewej ręce trzymał latarkę, a w prawej pulweryzator, zawierający tajemniczy gaz. Na twarzy jego malowała się złośliwa, iście piekielna radość.
 — Zwycięstwo! — rzekł. — Uwięzieni. Posłuchaj, jak napierają na drzwi. Teraz szturmują kolbami. Och, żelazo wytrzyma ich atak! Zasuwy nie puszczą. A za dwie minuty wszystko ucichnie.
 Istotnie. Uderzenia słabły i wkrótce zupełnie zamarły. Zaległa grobowa cisza.
 — Czy mam otworzyć? — zapytał sam siebie Hilario. — Trudno coś postanowić. Jeśli pójdę za wcześnie, będą jeszcze przytomni i potrafią mnie zgładzić; jeśli się spóźnię, zastanę trupy. A przecież pragnę pozbawić ich tylko chwilowo przytomności. Trzeba się odważyć.
 Odsunął rygle i ostrożnie odemknął drzwi. Ude-

29