Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/37

 — Nie, sennorita. To zbyteczne. Pani rana była źle gojona. Teraz za późno. Zginie pani.
 Przestraszona Józefa wraziła swe sowie oczy w doktora.
 — Żartuje pan! — rzekła. — Chce mi pan napędzić stracha.
 — Chciałbym, aby pani odczuła tylko słuszny strach, sennorita.
 Hilario spoglądał chłodno i obojętnie na jej pobladłą z przerażenia twarz. Nie zważała na to i rzekła, jakgdyby sama siebie uspakając:
 — Jestem przekonana, że rychło wyzdrowieję.
 — Niech się pani tego spodziewa, jak długo pragniesz.
 — Tak. Miej nadzieję, Józefo! — odezwał się Cortejo. — Sennor Hilario jest w złym humorze i chce go na nas wylać. Jak tam na górze, sennor? Czy będzie można rychło wyjść stąd? Czy Francuzi są jeszcze?
 — Nieprędko się wyniosą.
 — Niech ich djabli porwą! W ten sposób tylko w nocy można będzie wyjść i odetchnąć świeżem powietrzem. Czy nie mógłby pan przynajmniej wskazać nam innego pomieszczenia?
 — Musiałbym się nad tem zastanowić. Nie każde się dla was nadaje.
 — Czy nie było jeszcze naszych prześladowców?
 — O, owszem, było ich dziewięciu. Nie wydali mi się przeciętnymi ludźmi. Jeden był olbrzymem, prawdziwym Goljatem.

31