Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/43

żeś się w tak głupi sposób wydał w moje ręce. Powiadam panu, że nigdy nie wyjdziecie z tego lochu.
 — Nie żartuj dłużej, sennor! — rzekł Cortejo błagalnie. — Wiemy już, cośmy chcieli wiedzieć; wiemy już zatem, jak się czuje człowiek, skazany na zagładę w tym lochu.
 — O, wcale jeszcze nie wiecie! Zagłada musi się do was zbliżyć o wiele bardziej, abyście wiedzieli.
 Józefa wydała okrzyk przerażenia. Zrozumiała, co ją czeka.
 — Sennor, jesteś potworem! Nie możemy zginąć. Ja tego nie wytrzymam!
 — Rozumie się — szydził Hilario. — Nikt nie potrafi wytrzymać śmierci.
 — Wszak nic złego panu nie wyrządziliśmy.
 — Bynajmniej. Ale teraz pragnę zapłaty za gościnność. Ponadto, unieszkodliwiłem waszych wrogów. Nic więcej dla was zrobić nie mogę. Czy sądzicie, że pracowałem za darmo?
 — Uwolnij nas tylko, — rzekł Cortejo — a wynagrodzę pana sowicie.
 — Nie pędź sennor ze swojemi propozycjami! Nie wiesz, czego od pana żądam.
 — Czego więc? — zapytał Cortejo z niecierpliwością.
 Doktór odezwał się z niewinną miną, jakgdyby chodziło o bagatelkę:
 — Żądam od was sukcesji hrabiów Rodriganda.
 — Sukcesji — hrabiów — Rodriganda — ? —

37