Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/46

 — Ratunek? — wykrztusił Cortejo. — Czego żądasz wzamian?
 — O tem później pomówimy! Teraz chodzi tylko o polepszenie pańskiej sytuacji. Jestem gotów dać wam lepszą celę, a także wikt, o ile udzieli mi pan szczerych i prawdziwych informacyj o Henryku Landoli, sławetnym korsarzu.
 — Ach! Poco to?
 — To moja rzecz! Przyrzekł pan myśliwemu Grandeprise, że wydasz mu Landolę?
 — Tak.
 — A więc sądzisz, że spotkasz tego człowieka? Jeśli dasz mi pewien punkt oparcia, gotów będę ulżyć pańskiej sytuacji.
 — Czego wymagasz od Landoli?
 — Mam z nim porachunki.
 — Chce go pan uwięzić i dręczyć tak, jak nas?
 — Tak; a nawet nieco bardziej, oczywiście, skoro go schwytam.
 — To dla mnie byłaby prawdziwa satysfakcja! Ale, niestety, nie wiem, gdzie teraz przebywa.
 — Ale możesz się dowiedzieć?
 Cortejo ociągał się. Hilario dodał surowo:
 — Dobrze, zachowaj to pan dla siebie, jeśli chcesz tutaj nędznie zmarnieć.
 Zamierzał wyjść; Józefa zawołała:
 — Na miłość Boską, powiedz ojcze! Nie chcę umrzeć — ja muszę żyć! O, ten ból w piersiach!
 — Tak, wierzę pani, — roześmiał się Hilario. — Źle panią leczono. Mógłbym sennoritę wyleczyć i uzdrowić, ale sami tego nie chcecie.

40