Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/47

 — Chcę, chcę! Ojcze, powiedz mu! — krzyknęła dziewczyna.
 — Oszuka nas i nie przestanie dręczyć.
 — Jeśli mi pan rzetelnie odpowiesz, to wyprowadzę was z tego pomieszczenia.
 — Dobrze. Przedtem wyprowadź nas, a potem panu powiem; nie wcześniej!
 — Ach, nie dowierza mi pan! No, nie wezmę panu tego za złe i spełnię pańskie życzenie. Uwolnię was z pierścieni, przedtem jednak zwiążę w inny sposób, aby nie zwodziły was głupie nadzieje. Jeśli mi nie dasz wymaganej odpowiedzi, spotka cię kara podwójna.
 Hilario i Manfredo spętali Cortejów tak, że mogli się podnieść i powoli poruszać, ale nie byli zdolni do oporu. Dopiero potem otworzyli pierścienie u szyi i ciała.
 — Teraz chodźcie ze mną — rzekł. — Wskażę wam lepszą celę, z której będziecie chwilowo zadowoleni.
 Zaprowadził ich na skraj korytarza, gdzie mieściła się cela, przypominająca raczej pokoik, niż więzienie. Hilario odemknął drzwi i rzekł:
 — Wejdźcie tutaj!
 Weszli i odetchnęli z ulgą, gdyż przynajmniej można tu było stać lub położyć się swobodnie.
 — Oto wasze obecne mieszkanie — rzekł doktór. — A teraz żądam informacyj! Gdzie i jak można się dowiedzieć o miejscu pobytu Landoli?
 — Od mego brata — odpowiedział Cortejo.
 — A więc w Rodrigandzie, w Hiszpanji? To za daleko, to mi się nie może przydać. Czy niema lepszego i innego sposobu?

41