Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/48

 Cortejo obejrzał starca ze złością i zapytał:
 — Czy aby naprawdę zostaniemy tutaj i otrzymamy dostateczne pożywienie?
 — Tak; o ile mnie pan nie okłamiesz.
 — Jeśli mi jeszcze dwie rzeczy przyrzekniesz, udzielę panu całkowitej odpowiedzi.
 — Powiedz, co?
 — Przedewszystkiem, że nie zamordujecie nas, a po drugie, że będziesz sennor leczył moją córkę.
 — Przyrzekam, oczywiście, jeśli odpowiedź pańska będzie zgodna z prawdą. A więc mów!
 — Jesteśmy zdani na pańską łaskę. Powiem panu, że pisałem do brata w sprawie tego Landoli. Ja również chciałem wiedzieć, gdzie przebywa.
 — I oczekuje pan odpowiedzi?
 — Tak. Powinna była już nadejść do mego agenta w Veracruz.
 — Dlaczego nie do Meksyku?
 — Zapomina pan, że nie mogę się ukazać w stolicy.
 — Prawda. Któż jest pańskim agentem?
 — Powiem panu dopiero wówczas, kiedy dostaniemy pożywienie i kiedy pan zbada moją córkę.
 — Sennor Cortejo, właściwie nie może mi pan stawiać warunków, ale jestem dziś w dobrym humorze i dlatego przystaję. Manfredo, przynieś wina, chleba i sera; ja tymczasem zbadam sennoritę.
 Manfredo wyszedł. Skoro po dłuższym czasie wrócił z winem i strawą, doktór skończył badanie Józefy. Przypuszczał, że zdoła ją szybko wyleczyć.

42