Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/50

Był już pan chyba w Veracruz? Chcę pana poprosić, abyś tam zawiózł list.
 Grandeprise odparł z zakłopotaniem:
 — Sennor, uratował mi pan życie, pragnę tedy wyświadczyć panu tę przysługę, ale chwilowo jestem w służbie sennora Corteja i nie mogę się oddalać.
 — Właśnie jest to list sennora Corteja.
 Grandeprise rzucił nań okiem.
 — Do piorunów, pojmuję! Ten jegomość chce mnie wyforować, aby wywinąć się z przyrzeczenia.
 — Ma pan na myśli wydanie Landoli w pańskie ręce?
 — Tak. Skąd pan wie?
 — To Cortejo mi powiedział. Zresztą, przypuszczenie pańskie jest niesłuszne. Sennor Cortejo nie chce pana oszukiwać, wręcz przeciwnie, wysyła pana do Veracruz właśnie w tym celu, aby wywiązać się z przyrzeczenia. Tam jego agent ma wiadomości o korsarzu, które pan do nas przywiezie.
 — Chyba, że tak. Ale dlaczego Cortejo panu to polecił? Dlaczego sam ze mną nie rozmawia?
 — Cortejo wyjechał dzisiaj.
 — To mi się wydaje podejrzane, sennor Hilario!
 — O, w obecnej sytuacji zdarzają się rzeczy niezwykłe. Przybył goniec, który kazał mu jechać natychmiast do Pantery Południa.
 — Niech go djabeł porwie!
 — Cortejo ledwie zdążył napisać ten list, który polecił mi panu wręczyć.

44