Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/52

 — Wszystkobym zniósł, bylebym tylko zobaczył ją raz jeszcze — rzekł, kontunuując rozpoczętą rozmowę.
 — Och, sennor, nie uwierzy pan, jak ogromnie się cieszę!
 — Oznajmiła, że niebawem przybędzie. Lecz niema jej. Czekam daremnie!
 — Nie trać pan cierpliwości. Juarez ją przyprowadzi.
 Podeszła do okna; zasłoniła oczy ręką i spojrzała uważnie wdal.
 — Sennor, zdaje się, że widzę jeźdźców.
 — Santa Marja! Oby to był nareszcie Juarez!
 Oboje wytężyli wzrok.
 — Tak, to jeźdźcy, — rzekła Marja.
 — Jest ich wielu — dodał hacjendero. — Zbliżają się. Boże, moja córka jest chyba z nimi!
 Zamknął oczy ze wzruszenia. Wszakże ucho jego czuwało. Usłyszał tętent koni, który brzmiał jak głuche uderzenia piorunu.
 Było to wojsko, składające się z białych i czerwonoskórych. Mikstekowie rzucili się na spotkanie. Rozległy się okrzyki radosne, zagłuszone rżeniem i parskaniem ognistych rumaków. Szybkie, zdecydowane kroki męskie rozległy się na schodach. Otworzono naoścież drzwi. Arbellez utkwił wzrok w człowieku, który przestępował próg.
 — Juarez — szepnął osłabionym ze wzruszenia głosem.
 — Prezydent! — zawołała Marja Hermoyes.

46