Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/58

skąpił sobie wina, i skory był do przeceniania swej potęgi. Golzen podniósł ostrzegawczo palec i rzekł:
 — Miej się na baczności, mój drogi, bo cię trzymać będę za słowo.
 — Proszę! — zawołał Ravenow. — Jeśli mnie nie będziesz trzymał za słowo, to oświadczę, że lękasz się płacenia za drugie śniadanie!
 Golzen z błyskiem w oczach podniósł się i rzekł:
 — Godzisz się na każdy zakład?
 — Tak! — brzmiała zuchwała odpowiedź.
 — No dobrze. Stawiam swego kasztana przeciw twemu arabowi.
 — Do piorunów! — zawołał Ravenow. — To piekielnie nierówne stawki, ale cóż, nie mogę się cofać. Przyjmuję. Która dziewczyna?
 Z szyderczym uśmiechem na ustach Golzen odparł:
 — Dziewczyna z ulicy; ta, którą ci wskażę z pośród przechodniów.
 Rozległ się głośny śmiech. Jeden z obecnych wtrącił:
 — Brawo! Golzen pragnie poświęcić swego kasztana, byleby Ravenow wsławił się zdobyciem szwaczki, czy innej podejrzanej panny sklepowej.
 — Stój, veto! — oznajmił Ravenow. — Mówiłem wprawdzie każda dziewczyna, ale chyba mam prawo do ograniczenia. Jeśli już musi być obca, to żądam, abyś wybrał z pośród przejeżdżających, a nie przechodzących.
 — Zgoda! — przystał Golzen. — Ustępuję ci

52