Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/65

 — Gniew? — uśmiechnęła się z wyższością. — Nie; o gniewie niema mowy. Zyskał pan nie gniew, lecz pogardę. Nie pojmuję, co może mi pan jeszcze powiedzieć; zresztą, rezygnuję z pańskich wyjaśnień i żądam po raz drugi, abyś opuścił nasz powóz!
 — Nie, i jeszcze raz nie! Musi pani wysłuchać mojej obrony!
 — Muszę! Ach! Przekonajmy się, czy muszę.
 Oglądała aleję, podczas gdy porucznik mówił:
 — Jeśli mam wyznać prawdę, to od tygodni chodzę za panią, — od chwili, kiedy panią po raz pierwszy ujrzałem. Obraz pani przepełnił moje serce nieznanem mi dotąd uczuciem.
 Jasny, srebrzysty śmiech przerwał jego wylewne zdania.
 — Chodzi pan za mną od tygodni?
 — Tak, na honor, łaskawa pani!
 — Tu w Berlinie?
 — Tak — odparł, spuszczając nieco z tonu.
 — No, więc oświadczę panu, — odparła — że kłamiesz ponownie. Nigdy przedtem nie byłam w Berlinie, a jestem tutaj dopiero od wczoraj. Ubolewam nad armją, która musi pana nazywać kolegą, i rozkazuję panu po raz ostatni opuścić powóz!
 — Nie pójdę, dopóki się nie wytłumaczę, a jeżeli nie zechce mnie pani wysłuchać, to jednakże zostanę, aby dowiedzieć się pani adresu i usprawiedliwić przed nią w domu.
 Z najwyższą pogardą w głosie i na twarzy odrzekła:

59