Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/68

 — Pah, sądzę! Byłem podoficerem! — brzmiała odpowiedź.
 — Ach, ja też jestem podoficerem!
 — Pan? — zapytał nieznajomy, spojrzawszy na delikatne ręce i całą postać sąsiada. — Hm! Czemu nie jesteś w mundurze?
 — Jestem na urlopie.
 — Tak! Hm! A czem pan jesteś właściwie?
 Z tonu można było poznać, że nie bardzo wierzy w podoficerską godność swego towarzysza. Mimo ubioru cywilnego, Ravenow wśród stu zdradzał oficera.
 — Kupiec — odparł. — A jak się pan nazywa?
 — Na imię mi Ludwik, Ludwik Straubenberger.
 — Mieszka pan w Berlinie?
 — Rozumie się. Mieszkam tam, w willi hrabiego Rodriganda.
 — Ach, ta willa należy do hrabiego?
 — Tak, do hiszpańskiego hrabiego. Kupił ją niedawno.
 — Czy ma wiele służby?
 — Hm, nie za wiele.
 — Czy któryś z jego urzędników nie nazywa się Sternau?
 Ludwik nastawił ucha. Był prostym człowiekiem, ale odgadł z właściwą takim ludziom przenikliwością, że chcą go wybadać. Ten człowiek nie wyglądał na podoficera; Ludwik dopiero co dowiedział się od woźnicy o przygodzie w Ogrodzie Zoologicznym, postanowił tedy mieć się na baczności.
 — Sternau? — rzekł. — Tak.
 — Cóżto za człowiek?

62