Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/103

małego oddziałku płonęły ogniska; przy ich świetle widać było dokładnie twarze przybyszów.
 Okoliczność ta nietylko pozbawiła naszą kompanję spokoju i wypoczynku, lecz skierowała na nią uwagę żołnierzy, co się fatalnie skrupiło na strzelcach.
 Tuż obok leżał oddział, składający się z jakichś trzydziestu kawalerzystów. Żuli mocny meksykański tytoń i rozprawiali o swoich przygodach wojennych. Rozmową kierował z wielką godnością stary sierżant.
 Gdy Kurt wraz z trzema towarzyszami rozłożył się wpobllżu, po żołnierzach poszedł pomruk.
 — Czego chcą ci ludzie? — zapytał jeden z nich. — Czy mają prawo tu biwakować?
 — Czy mamy pozwolić, aby się obok rozkładały osoby cywilne? — mruknął drugi.
 — Meksykańskie włóczęgi to nie sąsiedztwo dla munduru — oświadczył trzeci.
 Czwarty zaś zwrócił się do sierżanta:
 — Sierżancie, czy mamy na to pozwolić?
 Zapytany pogładził brodę i odparł:
 — Pożytku nam nie przynosi.
 — W takim razie obowiązkiem waszym jest uwolnić nas od sąsiedztwa tych ludzi.
 Widząc, że stary się waha, jakiś młody żołnierz rzekł:
 — Boicie się może cywila?
 Sierżant rzucił żołnierzowi miażdżące spojrzenie:
 — Milcz, żółtodziobie! Nosiłem bagnet, gdyś ty

101