Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/105

 Podczas rozmowy sierżanta z Kurtem zaciekawieni żołnierze otoczyli ich szerokim kołem.
 — Umiecie czytać, sierżancie? — zapytał Kurt.
 — Mille tonnerres! — zaklął stary. — Jak śmiecie wątpić?
 Kurt odparł ze spokojem:
 — Pytam, ponieważ znałem wielu sierżantów analfabetów. Choć mógłbym odwołać się do waszego komendanta, nie wzgardzę rozmową z wami. Czytajcie, kolego!
 Wyciągnął z pośród papierów paszporty, sporządzone w języku francuskim, i wręczył sierżantowi.
 — Nie wierzę, aby się tam znalazło co mądrego, — mruknął stary, Podszedł do ognia, aby dokładnie obejrzeć dokumenty. Ledwie skończył czytać, wyprostował się jak struna i rzekł:
 — Przepraszam, panie poruczniku! Nie mogłem przewidzieć.
 — Trzeba było poinformować się naprzód. Gdzie jest wasza kwatera?
 — W mieście.
 — Zostanę więc tutaj. Możecie odejść.
 Stary zrobił pół obrotu i pomaszerował na dawne miejsce. Dokoła rozległy się szepty.
 — Dlaczego nie poszedł sobie? — zapytał jeden z żołnierzy.
 — Ponieważ nie mamy prawa wypędzać go. To oficer pruski, a ja go tak brutalnie potraktowałem. Szczęście, że jutro stąd odchodzimy.
 — Jaka ranga?
 — Porucznik.

103