Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/112

 — Jakto? Czy ma pan jakąś podstawę do tego by nie posługiwać się prawdziwem nazwiskiem? Nosi pan przybrane imię? To wzbudza podejrzenia!
 — Z tem będzie trudniej — powtórzył Sępi Dziób lekceważąco. — Od tak dawna nikt nie nazywał mnie prawdziwem imieniem, że je prawie zapomniałem.
 — Więc przypomnij pan sobie. No?
 — Hm. Mam wrażenie, że się nazywam William Saunders.
 — Skąd?
 — Skąd się tak nazywam?
 — Nie. Skąd pochodzicie? — zagrzmiał generał.
 — Ze Stanów Zjednoczonych.
 — A drugie nazwisko?
 — Sępi Dziób.
 — Ah! To nom de guerre! Chętnie nadają je sobie przestępcy. Któż pana tak nazwał?
 — Towarzysze.
 — Spodziewałem się. Mieszkali zapewne w tylnych kwaterach?
 — W tylnych kwaterach? — rzekł Sępi Dziób ze zdumieniem. — Pierwszy raz słyszę podobne określenie. Brzmi obiecująco. Cóż ma oznaczać?
 — Przypuszczam, że ludzie ci obawiali się światła dziennego.
 — Ah! Zapewne mówi pan o opryszkach i im podobnej hołocie?
 — Tak — potwierdził generał.
 — Pffttf, pflttf...!
 Splunął tak blisko głowy oficera, że ten cofnął się z przerażeniem i, raczej zdziwiony, niż zły, zawołał:

110