Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/115

 — Racja. Pakuje im się kulę w łeb, lub wiesza na stryczku, — potwierdził Sępi Dziób. — Któż mi jednak udowodni, że jestem mordercą?
 — Już sprawa udowodniona.
 — Oho! Jestem kombatantem, nie mordercą. Zaczyna mi coś świtać w głowie. Ci trzej widzieli mnie podczas bitwy; teraz poznali i donieśli.
 — Istotnie. Dekret cesarski każe rozstrzeliwać buntowników.
 — Buntowników? Pffttf, pffttf!
 Splunął nad głową generała, gasząc ciemną śliną jedną ze świec łojowych, które stały na stole.
 — Ja mam być buntownikiem? — powtórzył. — Panie generale, czy będzie pan łaskaw przeczytać te papiery?
 Wyciągnął z kieszeni kilka dokumentów i podał jeden generałowi. Rzuciwszy nań okiem, oficer zawołał:
 — Ah, więc był pan amerykańskim kapitanem dragonów?
 — Tak. Można nim zostać mimo długiego nosa.
 Generał puścił tę uwagę mimo uszu.
 — To pana nie uratuje. Przyłączył się pan do meksykańskiej bandy.
 — Czy wojsko Juareza jest bandą? Proszę i to jeszcze przeczytać.
 Podał drugi dokument. Generał przeczytał i odparł, potrząsając ramionami:
 — To patent wystawiony przez Juareza, że jest pan kapitanem ochotniczych strzelców.
 — No tak. Spotkałem przypadkowo Juareza. Byłem mu potrzebny. Okazało się, że kroczymy temi sa-

113