Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/124

 W pokoju panowała niemiła cisza; ani Rezedllla, ! Pirnero nie chcieli jej przerwać.
 Nareszcie stary chrząknął:
 — Hm. Podła pogoda.
 Rezedilla nie odpowiedziała.
 — Bardzo podła pogoda! — powtórzył po chwili.
 Milczała nadal.
 — No? — zawołał ze złością.
 — Co, ojcze?
 — Podła pogoda.
 — Przeciwnie. Jest bardzo ładnie.
 Odwrócił głowę, spojrzał na nią ze zdumieniem, jakgdyby powiedziała coś niepojętego i mruknął:
 — Co? Jak? Ładnie?
 — Oczywiście. Popatrz tylko.
 — Patrzyłem przez cały dzień, ale nic ładnego nie zauważyłem. Świeci słońce, stoją drzewa, krzaki, płynie rzeka, jest kilka domów i ptaków — to prawda. Ale ludzi nie widzę. Nikt nie przychodzi do gospody, nie pije julepu, nikt nic nie kupuje, niema z kim pogadać, niema z kim ubić interesu.
 — Ach tak! Masz rację, przyjmując ten punkt widzenia. Niema nikogo — rzekła z pewnym smutkiem.
 — Tak. Niema nikogo, nikogo; nawet — — zięcia!
 Pirnero spojrzał ostro na córkę. Pochyliła głowę; na twarz jej wystąpiły rumieńce.
 — I cóż? — rzekł — Cóż powiesz o zięciu?
 Rezedilla westchnęła głęboko. Pirnero był nieprzejednany. Ponieważ nie odpowiedziała, zawołał:

122