Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/126

baranek. I bogaty! Ta kolba ze złota. Pamiętasz, jak odkroił kawałek?
 — Byłam przy tem.
 — A pamiętasz, jak pozabijał na górze Francuzów, mimo, że sam był napół żywy... Biedak. Tak długo wił się między życiem a śmiercią. Ciężka to była sprawa, co?
 — O tak, ojcze, bardzo ciężka!
 — Znowu miałem nadzieję. Wiesz, co zacząłem wtedy w siebie wmawiać?
 — No?
 — Zacząłem sobie wyobrażać, że poprosi o twoją rękę.
 Rezedilla milczała.
 — Albo że przynajmniej wyzna ci swą miłość.
 Znowu milczenie.
 — No i cóż? — zawołał Pirnero. — Nie doszło do tego?
 — Nie.
 — Nie pocałował cię ani w rękę, ani w usta?
 — Nie.
 — A może cię uszczypał w ramię, lub w ucho?
 — Także nie.
 — Do kroćset! Nie zmiażdżył ci ręki w uścisku?
 — Owszem. Gdy odchodził.
 — Wtedy było już za późno. Ale od czasu do czasu mrugał oczami?
 — Nie mogę sobie przypomnieć.
 — Otóż to! Co ja się naściskałem, namrugałem, nasapałem po poznaniu twej matki. My starzy o wiele lepiej znaliśmy się na miłości, niż wy młodzi. Z Gerar-

124