Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/13

Dziobem do przeznaczonego dla siebie przedziału. Po żegnanie z Wagnerem trwało krótko, było jednak bardzo serdeczne. Gdy pociąg ruszył, kapitan zdjął czapkę i zawołał:
 — Szczęśliwej podróży, panie poruczniku! Proszę wracać ze wszystkimi przyjaciółmi. A tych szubrawców, tych łotrów niech pan zetrze w pył! —
 Po dwóch godzinach przybyli do Lomalto. Nadzorca pociągu sam otworzył przedział. Przypomniawszy sobie słowa żołnierza, Kurt domyślił się, że ten sam konduktor przewiózł poszukiwaną trójkę. Zapytał więc prosto z mostu:
 — Pan przywiózł poprzednim pociągiem z Veracruz trzy osoby cywilne?
 Konduktor nie umiał się zdobyć na kłamstwo.
 — Tak, monsieur, — odparł niepewnym tonem.
 — Niech się pan nie obawia żadnych nieprzyjemności — uspokoił Kurt. — Chciałbym tylko wiedzieć, dokąd się ci ludzie udali.
 — Do Meksyku. Jechali w moim przedziale i dowiadywali się dokładnie o stan drogi do Meksyku. Widziałem, jak wszyscy trzej wsiedli do dyliżansu pocztowego, który czekał na dworcu.
 — Dziękuję.
 Kurt dał mu napiwek. Konduktor, pragnąc wyrazić radość, że udało mu się tak szczęśliwie wykręcić, złożył głęboki ukłon i zaczął osobiście wyprowadzać konie.
 Zakupiwszy nieco prowiantu, nasza trójka dosiadła koni i ruszyła galopem. Sępi Dziób, fachowiec w konnej jeździe, objął dowództwo.

11