Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/130

 — Jak mi Bóg miły, niema jej! — zawołał ze zdziwieniem. — Uciekła. To dopiero zachowanie! Do stu siarczystych piorunów! Cóżeście jej zrobili?
 — Ja? Jakto?
 — Nie znosi was!
 — Trudno mi zrozumieć.
 — Tak, popsuliście naszą wzajemną harmonję! Gdy was ujrzała, żółć ją zalewać zaczęła — widziałem to doskonale. Dlatego uciekła. Nie chce o was słyszeć!
 — Cóż robić? Powiedzcie, drogi sennor Pirnero, czy mogę umieścić u was konia, muły i ładunek?
 — Oczywiście.
 — Wolałbym zostawić towar w zamkniętem miejscu.
 — Ah, czy to rzeczy wartościowe?
 — Owszem. Ołów.
 — Ołów? Świetnie! Ołów jest poszukiwany. Dokądże go wieziecie?
 — Chwilowo zostawię tutaj. Na górze, w Sierra, są pokłady ołowiu. Ponieważ w najbliższej przyszłości potrzebna mi będzie wielka ilość pieniędzy, pojechałem tam i zabrałem sporą porcję. Powinna mi wystarczyć.
 — Mam nadzieję, że nie postawicie zbyt wysokiej ceny. Pocóż wam jednak tyle pieniędzy?
 — Zgadnijcie.
 — Lepiej powiedzcie sami.
 — Dobrze! Chcę się ożenić.
 Stary skoczył jak oparzony.

128