Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/131

 — Ożenić się? Nonsens!
 — Skądże znowu? — odparł Gerard.
 — Kiedyż to?
 — Wkrótce.
 — Z kim?
 — Z pewną sennoritą, która mieszka niedaleko stąd.
 — Czy straciliście głowę?
 — Nie. Ale człowiek chciałby raz zakosztować szczęścia.
 — Szczęścia? Niechże was wszyscy djabli! Czy małżeństwo daje szczęście? Człowiek traci tylko swobodę i samodzielność, schodzi zczasem do roli przedmiotu, którym według swego widzimisię rozporządza kobieta. Nie doradzam żeniaczki!
 — Już za późno.
 — Nigdy nie jest za późno! Poślijcie ją do djabła! Ma rodziców?
 — Tylka ojca, który, niestety, nic o mnie wiedzieć nie chce.
 — Musicie z tem skończyć! Przecież w takim razie nie będziecie nawet mieli porządnego teścia! A pocóż człowiek się żeni? Aby mieć teścia, z którym można utrzymywać dobre stosunki.
 — Jestem tego samego zdania. Powiedziałem już jednak, że teraz za późno.
 — W takim razie współczuję z głębi serca.
 — Czy mogę umieścić towar w waszym składzie? — zmienił Gerard temat rozmowy.
 — Owszem. Zawołam zaraz ludzi. Ależ jesteście ostrożni! Zapieczętowaliście worki.

129