Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/135

 — Myślałaś o zwykłym, biednym strzelcu... O obcym, złym człowieku, który w ojczyźnie swej był...
 — Nie mów już o tem nigdy! Bóg ci przebaczył! Bóg da ci szczęście!
 — Dzięki tobie, tylko dzięki tobie! Jakże się dręczyłem jeszcze w ostatnich czasach! Miałem wrażenie, że wyciągnąłem rękę po coś, czego nie dosięgnę nigdy.
 — Tymczasem stało się inaczej. Jestem twoja.
 — Tak, moja! — rzekł radośnie, całując ją raz po raz. — Ale co powie twój ojciec?
 Na pięknej jej twarzy pojawił się figlarny uśmiech.
 — Boisz się go?
 — Prawie.
 Z zabawnym grymasem ust, patrząc nań szeroko otwartemi oczami, zawołała:
 — Sławny strzelec boi się starego Pirnera?
 — Tak — powtórzył z uśmiechem.
 — Niechże i tak będzie! Nie jesteś przecież sam. Znajdziesz we mnie oparcie. Zresztą, ojciec jest w tobie formalnie zakochany.
 — Sądzisz więc, że powinienem z nim pomówić?
 — Tak.
 — Kiedy?
 Zarumieniła się nieco i odparła zdecydowana:
 — Kiedy zechcesz.
 Znowu przycisnął ją do siebie.
 — Dziś jeszcze?
 — Tak, jeszcze dziś, — szepnęła, podnosząc nań oczy, błyszczące szczęściem.
 — Dziękuję! Przed chwilą oświadczyłem ojcu, że mam zamiar się ożenić. Zapytał, z kim. Odpowiedzia-

133