Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/136

łem: — Z dziewczyną, która mieszka niedaleko stąd. Usłyszawszy, zaczął mi gwałtownie odradzać żeniaczki.
 Rezedilla roześmiała się serdecznie.
 — Ojciec jest przekonany, że się chcesz ożenić z inną. Wpadnie w bardzo zły humor. Gdzież jest teraz?
 — W kuchni. Prosiłem, aby mi podał jedzenie.
 — Nie będzie najlepsze. Gdzie chcesz mieszkać? W swoim dawnym pokoju?
 — Tam, gdzie usnąłem wtedy z wyczerpania?
 — Tak — odparła z uśmiechem. — W tym samym pokoju, w którym przekonałam się, że masz złotą kolbę. Chcesz w nim zamieszkać?
 — Chciałem o to prosić.
 Rezedilla zeszła po chwili do kuchni. Stary Pirnero wraz ze służącą uwijał się wśród misek i talerzy. Ujrzawszy córkę, zapytał:
 — Gdzie byłaś?
 — Na górze, w swoim pokoju.
 — Wracaj prędko do siebie! Nie jesteś nam potrzebna.
 — Chcę przygotować strawę.
 — Nie potrzeba! Sami sobie damy radę. Nie mam zamiaru traktować tego Gerarda smakołykami.
 Wiedziała dobrze, dlaczego ojciec jest w tak złym humorze. Tłumiąc śmiech, odparła:
 — Miałam wrażenie, że cenisz go bardzo wysoko.
 — Pah! Zmieniają się czasy.
 — Dlaczegóż to?
 — To cię nie powinno obchodzić! Gdzież jest ten łotr?

134