Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/138

 — Nie — odparł ojciec Rezedilli, wściekły, że gość mu się wymyka.
 Gerard nie dawał za wygraną. Otworzył drzwi do kuchni i rzekł:
 — Ależ bucha jasnym płomieniem! Przyniosę swoją ćwiartkę mięsa. Sennorito Rezedillo, czy będzie pani łaskawa ją przyrządzić?
 Stary rzucił w kierunku córki groźne spojrzenie; chciał, aby odmówiła. Ale Rezedilla podniosła się z krzesła i rzekła:
 — Nie mogę odmówić, sennor, choć muszę przyznać, że mi żal bardzo naszej pieczeni.
 — Tak — wtrącił Pirnero. — Któż to jada płuca cielęce na zimno? Nie słyszałem o tem ani tutaj, ani w Pirnie, a tam ludzie rozumieją się na kuchni.
 Gerard nie dał się przekonać. Przyniósł kawał mięsa bawolego i wręczył Rezedilli. Dziewczyna weszła do kuchni, aby się zająć przyrządzeniem posiłku.
 W pokoju nastała cisza. Gerard znał naturę i przyzwyczajenia starego. Wiedział dobrze, że Pirnero nie wytrwa w milczeniu. Nie omylił się. Po pięciu minutach oberżysta zaczął skakać na stołku; po upływie zaś dziesięciu rzekł:
 — Podła pogoda.
 Gerard nie odpowiedział. Pirnero powtórzył więc:
 — Podła pogoda!
 Skoro i teraz nie było odpowiedzi, odwrócił się zawołał:
 — No?
 — O cóż chodzi? — zapytał Gerard z uśmiechem.
 — Podła pogoda. Co za upał!

136