Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/141

wprawdzie kolbę ze złota, wiecie może, gdzie leży jeszcze kilka nuggetów, macie parę worków ołowiu, ale wszystko to nie umywa się do sumy, której żądam.
 — Hm. A może jednak. Ile żądacie?
 — Sześćdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Jeżeli zapłacicie tę sumę, będziecie mogli zabrać wszystko, nie wyłączając mieszczących się w składach zapasów.
 Gerard pokiwał głową.
 — Hm. Toby było niezłe. Niestety, nie rozporządzam taką sumą.
 — Byłem tego pewien! Ileż macie?
 — Dwanaście tysięcy dolarów.
 — To drobiazg, prawie nic! Takiemi sumami rozporządzają jedynie biedacy. Z moim rzeczywistym tajnym radcą rzecz ma się inaczej. A więc z naszego interesu nici, nawet gdybyście dostali kilkaset dolarów za ołów, który od was kupię.
 — Tak, niestety. Ileż dacie za ołów?
 — To zależy od gatunku.
 — Jestem bardzo ciekaw.
 — Pokażcie!
 Gerard oddalił się w milczeniu. Po chwili wrócił z jednym workiem skórzanym.
 — Dlaczego tutaj? — zapytał Pirnero. — Załatwimy interes w składzie.
 — Wszystko jedno, bo i tak nie kupicie ołowiu.
 Położył worek przed Pirnerem.
 — A dlaczego?
 — Nie będziecie mogli zapłacić.

139