Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/142

 — Co takiego? Stary Pirnero ma jeszcze dosyć pieniędzy, aby zakupić ten ołów!
 — Zobaczymy! Otwórzcie worek.
 Gerard wyciągnął nóż i podał oberżyście.
 Stary zeskrobał pieczęcie i, naciąwszy, ściągnął skórę.
 Okazało się, że pierwsza powłoka osłaniała jeszcze dwie, sporządzone z garbowanej skóry. Usunąwszy je, Pirnero schylił się, aby obejrzeć metal. W tejże chwili odskoczył wtył. Zawołał:
 — Przecież to złoto, szczere, najszczersze złoto! Nuggety wielkości orzechów włoskich!
 — Do kroćset! — zaklął Gerard z uśmiechem. — Cóż ja zrobiłem! Pomyliłem się. Napchałem worek nie ołowiem, ale nuggetami.
 Pirnero skamieniał. Wyciągnął ręce, pełne nuggetów, i patrzył nieprzytomnie na złoto. Rezedilla, która przysłuchiwała się rozmowie w kuchni, teraz weszła do pokoju i przyglądała się złotu z równem zdumieniem, co Pirnero.
 — Pomyliliście się? — zawołał wreszcie. — Na miłość Boską, ileż waży ten worek?
 — Sześćdziesiąt funtów — odparł strzelec.
 — Każdy muł niósł takie dwa worki?
 — Tak.
 — Do kogo to wszystko należy?
 — Do mnie.
 — W takim razie prawdziwy z was bogacz! Macie o wiele więcej pieniędzy ode mnie!
 — To bardzo prawdopodobne.
 — Skądżeście je wytrzasnęli?

140