Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/23

 W grobowcu zapanowała śmiertelna cisza, zakłócił ją nagle dźwięk klucza. Po chwili rozległy się kroki. W blasku latarni ukazali się Landola i Cortejo.
 Kurt stał obok Petersa.
 — Czy to oni? — szepnął.
 — Tak — odpowiedział zapytany.
 Landola rzekł do towarzysza:
 — Poświećcie dokoła!
 Cortejo spełnił polecenie. Po chwili znaleźli trumnę; napis, którego szukali, wyryty był na niej złotemi zgłoskami.
 Policjant nie miał czasu włożyć wieka w łożysko. Gdy Landola dotknął mocniej trumny, wieko spadło z hałasem i obydwaj złoczyńcy ujrzeli olbrzymi nos i nieruchomo utkwione w nich oczy Sępiego Dzioba.
 Wydali okrzyk nieludzkiego przerażenia, kostniejąc ze strachu. Znieruchomieli. Cortejo stał jak posąg, trzymając latarkę w ręku.
 Odzyskali mowę po upływie kilku sekund.
 — Wielkie nieba! — zawołał Cortejo. — Kto to taki?
 — Djabeł — syknął Landola.
 Obydwóch łotrów, których bezecne czyny były dowodem, że nie lękają się ani Boga, ani szatana, ogarnęło przerażenie tak okropne, że ruszyć się nie mogli z miejsca.
 — Djabeł — jęknął Landola.
 — Tak, to szatan! — stęknął Cortejo.
 — Pffttf, pffttf! — bluznęło im z trumny sokiem tytuniowym prosto w twarz.

21