Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/30

francuski, wracający późną porą z tertullii, lub z hulanki.
 — Wpada mi pewna myśl do głowy. Toby dopiero był ruch! — mruknął Grandeprise. — Ten człowiek ma postać, podobną do mojej. Jazda naprzód, bez namysłu, bo okazja minąć może!
 Pobiegł za oficerem.
 — Monsieur, monsieur! — zawołał półgłosem.
 — O co chodzi? — zapytał Francuz, zatrzymując się.
 — Wyście może kapitan Mangard de Vautier?
 Grandeprise wymienił nazwisko tylko poto, by znaleźć pretekst do zaczepienia oficera.
 — Nie, nie znam żadnego oficera tego nazwiska.
 — Ja też nie.
 Wypowiedziawszy te słowa, Grandeprise zasznurował gardło Francuza lewą ręką, prawą zaś uderzył go kolbą rewolweru w skroń z taką siłą, że oficer zwalił się nieprzytomny na ziemię.
 — No, leży jak długi! Trzeba jednak przenieść go w bezpieczne miejsce.
 Przerzucił oficera przez plecy i zaniósł pod mur. Tu zdjął z niego mundur, skrępował chustkami i zakneblował mu usta. Potem mundur włożył na siebie, na oficera zaś narzucił swoje ubranie.
 Wziąwszy broń, ruszył, pobrzękując ostrogami, do więzienia. Stanąwszy przed bramą więzienną, zadzwonił.
 — Kto tam? — zapytał wartownik, stojący po drugiej stronie bramy.

28