Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/35

 — I mój mnie powalił!
 — Do kroćset! Świnie z was, nie ludzie. Pozwalacie, aby was rzucały na ziemię takie łotry. Gdzież aresztant?
 — Uciekł — rzekł żołnierz drżącym głosem.
 — Biegnij za nim, nie ociągaj się, bo gotów jestem wyprostować ci nogi! Niech cię djabli porwą, jeżeli go nie schwytasz!
 Przestraszony żołnierz pobiegł.
 Zaledwie echo kroków przebrzmiało, Grandeprise odwrócił się i ruszył w powrotnym kierunku.
 — Sprytnie to urządzili! — mruczał z zadowoleniem. — Francuzi nic nie zauważyli, ale ja dokładnie się zorjentowałem. Dziwiłoby mnie, gdybym ich tu gdzieś nie spotkał.
 Przypuszczenia jego były słuszne. Po chwili podeszły dwie postacie.
 — Melduję, że przybywam, kapitanie, — rzekła jedna z nich półgłosem, uśmiechając się wesoło.
 — Ja również — dodała druga z uśmiechem.
 Byli to Landola i Cortejo
 — Gdzie żołnierze? — zapytał Landola.
 — Daleko! — odrzekł trapper z zadowoleniem.
 — A to głupcy! Są pewni, że gonimy naprzód, tymczasem ja schyliłem się poprostu.
 — Ja również — rzekł Cortejo. — Wytłumaczcie nam jednak, sennor Grandeprise, skąd wzięliście ten strój?
 — Rzecz bardzo prosta — rzekł strzelec. — Powaliłem pewnego oficera i ściągnąłem z niego mundur.

33