Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/39

 Strzelec odszedł. Oficer zawołał wślad za nim:
 — Na miłość Boską, nie zostawiajcie bezbronnego człowieka!
 Sępi Dziób nie słuchał wcale. Pędził jak koń wyścigowy. Doszedłszy do więzienia, zadzwonił. Wartownik zapytał:
 — Kto tam?
 — Sępi Dziób.
 — Nie znam.
 — To niepotrzebne. Otworzyć!
 — Nie wolno mi. W nocy mogę otwierać tylko urzędnikom.
 — Byłem przecież tutaj wraz z dwoma aresztowanymi.
 — Tak, ale alkad był razem z wami.
 — Niech jasne pioruny! W dodatku nie mogę sobie nawet ulżyć plunięciem przez mur. Czy obydwaj aresztowani są jeszcze w więzieniu?
 — Niema ich.
 — Do stu tysięcy djabłów! A to nieszczęście! Gdzież przepadli?
 — U gubernatora, Zabrał ich pewien kapitan francuski.
 — Aha, jego wpuściliście, co? Tak, łotrów się wpuszcza do tej budy, a dla uczciwych ludzi wstęp wzbroniony. Łotrze, ten „kapitan“ nie jest wcale oficerem, tylko zwyczajnym krętaczem i oszustem! Jeżeli wasz cesarz ma samych takich osłów, jak wy, nie dziwię się, że was tu wysyła. Cóżby począł u siebie z takiemi bydlętami.

37