Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/44

sforę łajdaków. Zasięgnę języka w gospodzie, choć wszyscy śpią jeszcze.
 Wrócił do gospody. Od chwili pojawienia się Francuzów, we wszystkich hotelach, które dotychczas były wierne dawnym tradycjom, zaprowadzono zwyczaje europejskie. Powstały instytucje kelnerów, kelnerek, odźwiernych. Gdy Sępi Dziób zadzwonił po raz trzeci, zjawił się odźwierny. Miał minę zaspaną i niezadowoloną. Mruknął z niechęcią:
 — Któż to dzwoni o tak późnej porze?
 — Ja — odparł spokojnie Sępi Dziób.
 — Widzę. Kto pan jesteś?
 — Jestem nietutejszy.
 — I to widzę. Czego pan chce?
 — Chcę pomówić z wami.
 — I to zauważyłem. Nie mam jednak czasu! Dobranoc!
 Odźwierny chciał zamknąć bramę, ale Sępi Dziób przeszkodził. Ujął go za ramię i, mimo że odźwierny wyglądał starzej od niego, rzekł:
 — Zaczekaj jeszcze chwilę, mój drogi chłopcze. Czy wiadomo ci, co to jest duro, lub dolar?
 — Pięć razy tyle, co frank.
 — A więc dam ci dwa dolary, albo dziesięć franków, jeżeli zechcesz otworzyć gębę i udzielić mi kilku informacyj.
 Podobna gratka nieczęsto się odźwiernemu trafiała. Spojrzał osłupiałym wzrokiem na rozrzutnego cudzoziemca i zapytał:
 — Czy to prawda, sennor? Jeżeli tak, to dawajcie pieniądze!

42