Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/45

 — Nie, nie, mój synu. Naprzód muszę wiedzieć, czy mi będziesz odpowiadać.
 — Będę.
 — Bardzo mnie to cieszy. Oto dziesięć franków.
 Sępi Dziób sięgnął do kieszeni, wyciągnął skórzany worek i wręczył odźwiernemu złotą dziesięciofrankówkę.
 — Dziękuję, sennor! Sen jest każdemu człowiekowi pracy bardzo potrzebny, ale za taki napiwek jestem zawsze do usług. Pytaj, sennor!
 — Niewiele mam zapytań. Czy dużo gości mieszka dziś w gospodzie?
 — Niewielu. Dziesięciu, może jedenastu.
 — Czy jest wśród nich trójka, która mieszka razem?
 — Mam wrażenie, że nie. Wszyscy mieszkają w pokojach oddzielnych, z wyjątkiem dwóch, którzy mają jeden pokój. To sennor Antonio Veridante i jego sekretarz.
 — Trzeciego tam niema?
 — Przybył z nimi jakiś człowiek, ale nie mieszkają razem. Nie wiem, jak się nazywa. Ubiera się bardzo skromnie, jak biedny vaquero, lub strzelec.
 — Czy te trzy osoby wyszły wieczorem?
 — Wyszły o zmroku.
 — I wróciły?
 — Nie widziałem.
 — Chciałbym zamienić z tym strzelcem czy vaquerem kilka słów na uboczu. Czy to się da zrobić?

43