Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/46

 — A przyjmiecie na siebie odpowiedzialność, jeżeli go zbudzę, o ile, oczywiście, jest w domu?
 — Jest w domu. Odpowiedzialność przyjmę. Czy jest jakiś kąt, w którym mógłbym pomówić bez świadków i szpiegów?
 — Ten sennor śpi w hamaku. Może was przyjąć, kiedy mu się podoba. Jak mam pana zameldować?
 — Powiedzcie, że chce z nim mówić don Velasquo d’Alcantaro y Perfido de Rianza y Hallendi de Salvado y Caranna de Vesta-Vista-Vusta.
 Sępi Dziób wyrecytował nazwisko z miną tak wyniosłą, że sługus nie wątpił o jego autentyczności. Odszedł, aby spełnić polecenie.
 Z podwórza prowadziły do tak zwanych pokojów gościnnych drewniane schody. Odźwierny zastukał lekko do drzwi. Grandeprise nie spał, wrócił bowiem do domu dopiero przed kilkoma minutami. Leżał w ubraniu na hamaku.
 — Kto tam? — zapytał, zdziwiony pukaniem.
 — Odźwierny. Czy mogę wejść?
 — Owszem.
 Odźwierny wszedł na palcach, aby nie budzić innych gości.
 — Cóż takiego? — zapytał zatroskany strzelec.
 — Sennor, jakiś pan na was czeka. Chciałby pomówić z panem. To szlachcic wysokiego rodu. Nazywa się don — don — don Alcanto de Velasquo y — y — y... — Strasznie długie nazwisko!
 Strzelec potrząsnął głową.
 — Jestem bardzo ciekaw. Niech wejdzie!

44