Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/47

 Gdy się odźwierny oddalił, Grandeprise zapalił światło i skontrolował, czy rewolwer jest naładowany.
 Wszedł nieznajomy. Zamknął za sobą drzwi i zaryglował nawet z wielką ostrożnością. Obydwaj spojrzeli na siebie ze zdumieniem. Tego się żaden z nich nie spodziewał.
 — Do licha! — zawołał Sępi Dziób. — Grandeprise!
 — Do kroćset! Sępi Dziób! Wy tutaj? Jakieście się dostali do Meksyku? Widziałem was przecież u Juareza!
 — Byłem świadkiem waszego odjazdu nad Rio del Norte. Nazwisko wasze brzmi pięknie, ale przywodzi mi na pamięć coś obrzydliwego. Znam pewnego nicponia, który tak samo się nazywa.
 — Zounds! Znacie go?
 — Nawet bardzo dobrze! — rzekł Sępi Dziób. — Osobiście i ze słyszenia.
 — Naprawdę? Od dawna szukam tego łotra!
 Sępi Dziób obrzucił go ostrem spojrzeniem.
 — Szukacie? Hm, hm. Nie znaleźliście go jeszcze?
 — Niestety.
 — Hm, hm. Myślałem, że strzelcy mają dobre oczy.
 — Zdaje mi się, że mam wzrok nienajgorszy.
 — Tak, ale mam wątpliwości, czy go umiecie używać.
 Grandeprise zasępił się.
 — Chcecie mnie obrazić?

45