Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/48

 — Skądże znowu! Usiądźcie w hamaku, ja usiądę na krześle. Powiem wam coś.
 — Siadajcie. Słucham!
 Sępi Dziób usiadł na krześle, splunął potężnie, odgryzł porządny kawałek gumy tytuniowej. Umieściwszy gumę w odpowiedniem miejscu policzka, rozpoczął:
 — Muszę wam po przyjacielsku powiedzieć, że uważam was albo za nieprawdopodobnego łotra, albo za politowania godnego matołka.
 Grandeprise zerwał się błyskawicznie z hamaka, wyciągnął rewolwer, stanął przed Sępim Dziobem i zawołał groźnie:
 — Piekło i szatany! Czy wiecie, jak się odpowiada na tego rodzaju obelgi?
 Sępi Dziób skinął spokojnie głową.
 — Strzelcy załatwiają tego rodzaju sprawy bagnetem lub kulą, oczywiście, o ile zarzutów nie można udowodnić.
 — Mam nadzieję, że się wam nie uda przeprowadzić tego rodzaju dowodu, master!
 — Pah! Schowajcie swój pistolet i posłuchajcie. Jeżeli nie będę miał racji, chętnie stanę do walki.
 Grandeprise nie schował rewolweru; usiadł z ponurą miną w hamaku i odparł:
 — Mówcie! Miejcie się jednak na baczności. O jedno słowo za wiele, a wpakuję wam kule w łeb.
 — Albo ja wam w łeb strzelę! — uśmiechnął się Sępi Dziób. — Mniemacie, jakobyście mnie znali, ale mylicie się gruntownie. Moja kula miała już dziś kilkakrotnie sposobność i powód do przebicia waszej głowy.

46