Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/50

 Zapytany spojrzał badawczo na towarzysza i rzekł:
 — Cały świat wie, że Sępi Dziób jest uczciwym człowiekiem i dzielnym westmanem. Tylko dlatego pozwalam, abyście ze mną w ten sposób mówili. Oświadczam, że pirat Grandeprise jest mi najzacieklejszym wrogiem. Szukam go od lat, aby się z nim ostatecznie rozprawić.
 — Tak, tak, — rzekł Sępi Dziób z uśmiechem. — To zabawne. Szukacie go, a mieliście w ręku. Podczas gdy ja wraz z towarzyszami męczyłem się, aby go odszukać i pozbawić wolności, wy pomogliście mu do ucieczki.
 Sępi Dziób przedstawił w krótkich słowach wywiedzionemu w pole strzelcowi historję hrabiego Rodriganda. Wysłuchawszy go z rosnącem zaciekawieniem, Grandeprise zawołał:
 — Na Boga! Uratowałem również Pabla Corteja i jego córkę!
 — Co? — zapytał Sępi Dziób ze zdumieniem.
 — Tak. Teraz rozumiem wszystko! Bez mojej pomocy zginąłby w ślepocie, a ona zgniłaby w więzieniu.
 — Musicie mi to opowiedzieć!
 — Dobrze. Mam jednak wrażenie, że postępowałem głupio.
 Grandeprise opowiedział, co zaszło od spotkania Corteja aż do chwili obecnej. Sępi Dziób słuchał z wielkiem napięciem. Po chwili rzekł:
 — Master! Cieszę się bardzo z odnalezienia was, teraz bowiem wiem, jak można będzie odszukać zagi-

48