Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/51

nionych bez śladu. Dowiedzcie się, kim właściwie jest ten Antonio Veridante. — To nikt inny, jak Gasparino Cortejo!
 — Nie może być!
 — Ależ tak. Szuka swego brata. Dziś wieczorem chciał włożyć trupa do pustej trumny żyjącego hrabiego. Schwytaliśmy go. Ale wyście uwolnili.
 — Powtarzam, że to być nie może!
 — Pah! Chcecie wiedzieć, kto był sekretarzem tego Veridante, a właściwie Gasparina Corteja? Poczciwym sekretarzem jest człowiek, którego napróżno szukacie. To Henrico Landola, pirat Grandeprise we własnej osobie!
 Strzelec oniemiał. Zeskoczył z hamaku na początku opowiadania. Z szeroko otwartemi ramionami, z rozdziawionemi ustami i z rozszerzonemi źrenicami wyglądał jak wcielenie zgrozy.
 — Co? — zawołał wreszcie. — To ma być Henrico Landola?
 — Tak. Oszukał was, wywiódł w pole, zakpił sobie z was, nadużył waszego zaufania. A gdyśmy tego człowieka, teqo djabła wcielonego wreszcie ujęli, postawiliście na kartę wolność i życie, by go uwolnić. Żmija będzie więc mogła w dalszym ciągu kąsać i zatruwać świat jadem!
 Grandeprise oddychał z wysiłkiem.
 — Poznałbym chyba swego przyrodniego brata!
 — Ach! A więc to w dodatku taki bliski krewny?
 — Tak. Pokrewieństwo to jest klątwą mego życia. Twierdzę stanowczo, że to nie był on!

49