Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/66

 — Rozumiem doskonale. Skoro Maksymiljan wpadnie w ręce republikanów, rozprawią się z nim krótko i stanowczo. Juarez niema innego wyjścia. Gdyby go ułaskawił, naraziłby się własnym partyzantom.
 — Dobrze. Nareszcie dociera pan do jądra. Cały wysiłek powinniśmy skupić na tem, aby Maksymiljan dostał się w ręce republikanów.
 — Jakże się do tego zabrać?
 — Zapominacie o tem, że Francuzi rozpoczną odwrót.
 — Jeśli Napoleon nie chce, aby go cały świat potępił, musi zapewnić odwrót Maksymiljanowi.
 — To prawda. Ale jeśli cesarz będzie się opierać, jeżeli nie zechce opuścić kraju?
 — Ważyłby się na szaleństwo!
 — Bezwątpienia. Czyż jednak nie pod wpływem obłędu sięgał po koronę? Maksymiljan ma słaba wolę, jest marzycielem. Namalujecie mu koronę, a będzie wierzył, że farba jest prawdziwem złotem. Dwóch ludzi wystarczy, aby się plan udał. Jednego już mamy Drugim pan będzie.
 — Ja? — zapytał Hilario, znowu przerażony. — Ja mam radzić cesarzowi, aby nie odchodził z Francuzami? Tego nie potrafię!
 — Damy panu wszystkie środki, potrzebne do przekonania Maksymiljana, że macie rację.
 — Nie uwierzy mi.
 — Pan go nie zna, zato my poznaliśmy na wylot.
 — A więc mam opuścić Santa Jaga i udać się

64