Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/70

 — A jednak wymieniono mi niedawno nazwę tej trucizny. Nazywa się toloadżi.
 — Toloadżi? — rzekł starzec z udanem zdziwieniem. — Hm.
 — Hm? Zna to pan?
 — Nie. Nie znam.
 — Dziwne. Bardzo dziwne. Toloadżi to przecież, pospolita roślina.
 — Być może, ale nie znam jej działania.
 — Podobno działa niemal zupełnie tak, jak wilcze mleko. Kilka kropel tego mlecznego płynu, bez smaku i bez zapachu, sprowadza nieuchronny obłęd; natomiast ciało pozostaje zdrowe i może przetrwać długie lata. Rośliną tą unieszkodliwiają się wzajemnie politycy, rywale, wrogowie i konkurenci. Przypuszczam że słyszeliście, iż przy pomocy paru kropel toloadż sprowadzono obłęd na kilka głów koronowanych.
 — Nic o tem nie wiem — odparł starzec, nadrabiając miną.
 Grubas zauważył jednak, że głos Hilaria nabrał jakiegoś przykrego dźwięku. Ciągnął dalej:
 — Opowiadają o pewnej cesarzowej, której lud nie znosił, bo została mu wraz z mężem narzuconą. W pewnym starym klasztorze mieszkał stary lekarz, który oddawał się gorliwie nauce medycyny i był specjalnym znawcą toloadżi.
 Hilario zakaszlał.
 — Trapi was kaszel? — zapytał grubas szyderczo. — Jest pan chory?
 — Nie.
 — Nudzi pana moje gadanie?

68