Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/77

dacznia się nałożona warstwa. Bądźcie łaskawi zmyć farbę z twarzy, potem pomówimy.
 Wsunął Cortejowi gąbkę w rękę i wskazał na umywalnię.
 — Oświadczam, że się pan myli, — wtrącił Landola, ze złości tupiąc nogą w podłogę.
 Hilario wyjął z szuflady biurka jakiś drobny przedmiot. Potem podszedł do drzwi i, zasłoniwszy je sobą, rzekł:
 — Nie powinniście się dziwić, sennores, że zdumiewa mnie wizyta ludzi o zamaskowanych twarzach. Gdy się umyjecie, przekonam się może, że to zwykły żart. Jeżeli tego nie uczynicie, będę musiał przypuszczać, że grozi mi niebezpieczeństwo; które postaram się usunąć przy pomocy odpowiednich środków.
 — Niebezpieczeństwo? — zapytał Landola. — Nikt o tem nie mówi! Jakiż to środek ma pan na myśli?
 — Ten! — Hilario wyciagnął rękę, w której trzymał rewolwer. Drugą rękę położył na dzwonku. — Jeżeli się będziecie opierać, wezwę pomoc — rzekł groźnie.
 — Do stu tysięcy djabłów! — zawołał Landola. — Przecież i my mamy broń!
 — Zanim ją zdążycie wyciągnąć, strzelę.
 Landola zacisnął pięści.
 — Niechże się stanie pańska wola, w imię szatana! — mruknął.
 Podeszli do umywalni. Podczas gdy się myli, starzec lustrował dokładnie osobę Corteja. Po chwili

75