Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/79

inaczej. Nie ma pan wcale oczu wieśniaka, czy hodowcy bydła.
 — Jakież mam oczy? — zapytał Landola, rozbawiony znajomością ludzi, okazaną przez starca.
 — Ma pan spojrzenie niezwykle przenikliwe. Oczy takie miewają strzelcy prerji i marynarze. Przysiągłbym, że jest pan marynarzem.
 — Mylisz się sennor gruntownie.
 — Zobaczymy. Powiedział pan ponadto, że pochodzi z okolicy Parsedillo. Przypadkowo znam to miasto i jego okolicę. Niema tam hacjendera imieniem Bartholomeo Diaz. Hacjenda pana leży zapewne gdzie indziej. Może na odludnej wyspie pośród Oceanu Spokojnego?
 Ton, w jakim starzec wypowiedział ostatnie słowa, zastanowił Landolę. Rzekł po chwili:
 — Co chce pan przez to powiedzieć?
 — Chcę powiedzieć, że sennora poznałem. Pan jesteś Henrico Landola, tamten zaś nazywa się Gasparino Cortejo.
 Słowa powyższe wywarły na przybyłych niesłychane wrażenie. Czy ten starzec jest jasnowidzący? A może to szubrawiec i oszust, który ich kiedyś poznał, a teraz chce tę znajomość wykorzystać? W obydwu wypadkach sytuacja nie była przyjemna. Postanowili przeczyć.
 — Nie, to nieprawda, — rzekł Cortejo.
 — To fałsz — dodał Landola.
 Lekarz potrząsnął poważnie głową.
 — Nie wyobrażajcie sobie, sennores, że się wam

77