Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/80

uda wprowadzić mnie w błąd. Mówię prawdę. Mogę dowieść.
 Z małej szufladki biurka wyciągnął jakąś fotografję i pokazał gościom.
 — Piekło i szatan! — zawołał Landola.
 — Przekleństwo! — krzyknął Cortejo.
 Starzec rozkoszował się ich przerażonemi maskami.
 — Nie znam tego człowieka! — rzekł Landola.
 — I ja również! — dodał Cortejo.
 — Naprawdę? Nic was w tej fotografji nie uderza?
 — Owszem — rzekł Cortejo. — Jest trochę do mnie podobna.
 — Tylko trochę?
 — No, — wyjąkał Cortejo — może nieco więcej, niż trochę. W każdym jednak razie to nie ja.
 — W takim razie sprawa między nami skończona.
 Włożył fotografję do szuflady, zamknął i ciągnął dalej:
 — Pomyliliśmy się wszyscy trzej. Nie przypuszczaliście, że znam wasze nazwiska, ja zaś nie wierzyłem, aby mogło istnieć tego rodzaju podobieństwo. Była to fotografja adwokata Gasparina Cortejo z Manrezy, czy z Rodrigandy. W rezultacie nastąpiło rozczarowanie. Pożegnajmy się w zgodzie. A Dios, sennores!
 Hilario, pożegnawszy ich skinieniem ręki, odwrócił się z uśmiechem, aby wyjść do przyległego pokoju.

78