Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/81

Przybysze spojrzeli po sobie bezradnie, wreszcie Cortejo rzekł:
 — Zaczekajcie, sennor! Zechce mi pan jeszcze przed rozstaniem odpowiedzieć na jedno pytanie.
 Lekarz odwrócił się ze zdumioną miną.
 — Odpowiedzieć na pytanie? Pocóż to? Sądzę, że nie mamy już sobie nic do powiedzenia.
 — Może się jednak mylicie, sennor. Czy fotografja, którą pan nam pokazał, jest własnością sennora?
 — Tak. Otrzymałem ją przypadkowo od jednego z chorych, który mi ją darował.
 — Czy wolno wiedzieć, kto to taki?
 — Niejaki Mariano.
 — Mariano? — zawołał Landola. — Cóżto za jeden?
 — To rodowity Hiszpan. Przeszedł dziwne koleje losu. Nazywał się niegdyś Alfred de Lautreville.
 — W jaki sposób poznał go pan?
 — Pewien kolega przekazał mi go do wyleczenia.
 — Lekarz?
 — Tak, lekarz niemiecki nazwiskiem Sternau.
 — Doktór Sternau? — zawołał Cortejo. — Czy wiadomo panu, gdzie się ten kolega znajduje?
 — Owszem. Zna pan go może?
 — Słyszałem o nim jako o...
 Cortejo przerwał nagle. Landola ujął go bowiem za ramię i zawołał, obrzucając Hilaria nienawistnem spojrzeniem:

79