Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/84

 — Czy uważacie, sennores, że jest mniej uczciwy od pirata?
 — Do stu piorunów, tak! — ryknął Lancola. — Uważacie, że pirat musi być szubrawcem i kanalją? O nie, pirat ze swoimi ludźmi zawsze postępuje uczciwie.
 — A Grandeprise postępował inaczej? Był nieuczciwy wobec was? Mianowicie?
 — Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Nie, znam pana.
 — Nazywają mnie doktorem Hilario.
 — To nie wystarczy. Nie wiemy, co o panu myśleć.
 — Możecie się łatwo dowiedzieć.
 — Taki właśnie mamy zamiar. Musimy wiedzieć czyś sennor naszym przyjacielem, czy wrogiem.
 — To jasne, że przyjacielem! Nie zauważyliście, że znam wasze tajemnice?
 — Mam wrażenie, że istotnie wie pan cośniecoś.
 — Cośniecoś? Pah! Wiem wszystko!
 Landola potrząsnął głową z niedowierzaniem.
 — A więc proszę. Słucham.
 — Zaczynam — zaczął starzec z uśmiechem. — Niejaka Marja Hermoyes i niejaki Pedro Arbellez mieli zabrać pewnego chłopca. Chłopca tego zamieniono w Barcelonie na syna niejakiego Gasparina Corteja i niejakiej Klaryssy.
 — Tam do licha! Któż panu to powiedział? — zapytał Cortejo.
 — Zaraz się dowiecie. Hrabia Fernando wycho-

82