Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/87

dzie Serce i całe ich otoczenie. Brat pana zdecydował się zwierzyć przede mną ze wszystkiego i postąpił słusznie.
 — Chciałbym w to wierzyć — rzekł Certejo, wyciągając rękę do starca. — Dziękuję panu. Może sennor być pewny, że nietylko w słowach postaramy się okazać naszą wdzięczność.
 — Gdzież przebywa Sternau i jego towarzysze? — zapytał niecierpliwie Landola.
 — Oh, niedaleko stąd, — rzekł starzec z uśmiechem.
 — W głównej kwaterze Juareza?
 — Nie. W mojej.
 — W pańskiej? Co to ma znaczyć? Nie mówi pan chyba o klasztorze?
 — Ależ owszem.
 — Co? — zawołał Cortejo, zrywając się z miejsca. — Są tutaj?
 — Ależ tak.
 — Pan ich schwytał?
 — Tak jest.
 — Dzięki, stokrotne dzięki szatanowi! Jakże pan dokonał tego mistrzowskiego obrotu?
 — Ach, sennores!
 Starzec z dumą opowiedział o swoim triumfie.
 — Wspaniale! — unosił się Cortejo. — A więc musimy zejść nadół i zobaczyć ich?
 — Rozumie się, sennor. Skoro przywitacie się z Pablem i Józefą, będziecie mogli zobaczyć jeńców.

85