Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/9

zębami. — To moja własna wina, tylko moja! Co robić?
 — Musimy być cierpliwi, drogi przyjacielu, — uspakajał Kurt. — W każdym razie nie ulega wątpliwości, że wyjechali do Meksyku. Jadę za nimi następnym pociągiem. Niestety, tracę trzy godziny. Mam jednak nadzieję, że ich spotkam w Meksyku.
 — Ach, mam wyprawić gońca do stolicy i do hacjendy del Erina. Chcę przez niego przesłać raporty okrętowe — rzekł Wagner. — Czy pozwoli pan, panie poruczniku, aby się przyłączył do pana?
 — Chętnie. Oczywiście pod warunkiem, że mi nie będzie zawadą.
 — O to się nie lękam. Zgodziłby się pan na mego Petersa?
 — Ależ chętnie. Zna chyba naszych zbiegów?
 — Lepiej ode mnie. No i cóż, Peters?
 Zapytany nie ukrywał zadowolenia.
 — Chciałbym bardzo, panie kapitanie.
 — Rozumiesz trochę po hiszpańsku, co?
 — Tak. Mogę się od biedy rozmówić.
 — Umiesz parę słów po francusku?
 — Akurat tyle, aby powiedzieć, jak bardzo kocham Maksymiljana.
 — Chodźmy więc na pokład! Uporządkuję swoje rzeczy, dam ci odpowiednią instrukcje. Gdzież się spotkamy, panie poruczniku?
 — Najlepiej tu, w restauracji kolejowej.
 — Proszę więc tymczasem o krótki urlop.
 — Ależ służę panu! Na omówienie dalszych szczegółów znajdziemy czas później.

7